097. Licht en donker

DE EERSTE VIER maanden, één derde van het jaar 2022, hebben we achter de krakkemikkige rug. Het is me wat geworden, zeg dat wel. En al helemaal niet wat we ervan verwacht hadden. Wie dacht dat dit het jaar van de wederopstanding en het complete herstel ging worden is eraan voor de moeite. Covid-corona-omikron en noem maar op, ze zijn meer dan latent aanwezig gebleven. Voorzichtig zijn is nog steeds de boodschap, maar vooral ook hopen op niet teveel tegenslag. En als het dan toch "prijs" is, dat het ziektebeeld maar wat mag meevallen. Thumbs up, fingers crossed. 

Net als voor de toestand in die oostelijke hoek van Europa. Ook daarover is het laatste woord nog niet gezegd noch geschreven, de laatste gruwel nog niet ontdekt, het laatste schot nog lang niet gelost. Erg, heel erg. Er komen veel vluchtelingen onze kant op. Een aantal mensen werkt hard om de opvang te verzorgen. Chapeau Katelijne, jij en Dirk en zovele andere vrijwilligers doen dat prima. Maar als we er niet direct bij betrokken zijn doen wij blijkbaar onze uiterste best om het leven zijn zo gewoon mogelijke gang te laten gaan. Kijk daar, een vogeltje... 

En dan spreek ik hierin ook voor mezelf: kijk daar, weer een koolmees! Ze vliegen al een paar weken druk over en weer naar hun nestkastjes. Twee zilverberk Natuurpunt kasten, in de voortuin en aan de rand van het terras achter. Allebei bezet met een bende hongerige jongen. Dat maak ik tenminste op uit de standvastigheid waarmee de "oudjes" elke dag af en aan blijven vliegen met hun bek vol voedsel. Mooi weer, buiten eten, en tijdens de maaltijd kijk ik toe. Ik leef mee en lees hun aanvliegroutes: via de magnolia achteraan, of eerst een snelle duik in de ligusterhaag -steeds in dezelfde zone- of nog: als een echte kamikaze los in het holleke. Daarna ga ik gokken in welke richting hij of zij opnieuw gaat vertrekken om nieuwe fourage te halen. De onbezorgde lichtheid in mijn bestaan. Vogeltjes kijken... 

Er is ook het eenzame toefje vergeet-mij-nietjes dat standhoudt aan de andere kant van het tuinhuis, weg van de ruime klad soortgenoten die sinds enkele jaren in de achtertuin zijn neergestreken. Als ze zo apart op de foto staan springen de kleurvarianten meer in het oog. Het is niet alleen blauw wat deze bloemen siert. 

Het lezen is de laatste tijd ook terug op gang gekomen. Shuggie Bain van Douglas Stuart. Een hele poos geleden al las ik ergens een recensie, zag het kort daarna in de rekken staan en zoals dat gaat: die moet ik hebben, gekocht, en toen heeft ie een tijd liggen wachten. Ik was een beetje vastgelopen in een vorig boek, meer aandacht voor wat zich op het wereldtoneel aan het afspelen was (en is), het belang van lezen gerelativeerd, de leeshonger leek tijdelijk gestild. Geef het dan maar even de tijd. Een poosje later, niet zo gek lang trouwens, was de goesting daar terug. En alles klopte: een boek dat me meteen te pakken heeft. Meeslepend, aangrijpend, menselijk. Glasgow jaren '80, werkloosheid en alcohol. Hoe een kind in een ontwricht gezinsverband zoiets overleeft maar uiteindelijk toch alleen komt te staan. Grauw realisme, met oog voor detail en steeds een vonkje liefde. Shuggie is onder mijn huid gekropen en kleurt de onderkant van de foto donker...