088. Back to Books II
DE LENTE WIL eraan beginnen. Dat zie je aan de botten in de bomen en struiken die naar bloesems vervellen, dat hoor je aan de vogels die met veel overtuiging en heel oprecht aan het fluiten en kwierelieren gaan, dat voel je aan je eigen botten die zich onder de voorjaarszon en met een paar graden meer op de thermometer zoveel makkelijker in beweging laten zetten. Je merkt het aan alles, aan blauwe luchten en flirten met af en toe zelfs 20ºC tegen de houten tuinhuiswand, het doet ons en onze medemensen deugd. Twee jaar pandemie met iedereen z'n eigen waarheid -niet altijd even makkelijk om het bespreekbaar te houden- met ondertussen een gevaarlijke gek in Moskou die van geen ophouden weet en de wereld bedreigt -hoe ver gaan we het deze keer laten komen- en toch wil ik niet aan doemdenken doen. Noem het een vlucht voorwaarts, maar de boeken brengen mij nog steeds vertroosting. Hoewel het de laatste tijd iets minder 'als vanzelf' gaat. Toch teveel beslommeringen en bekommernissen die focus en concentratie aantasten? Het onbekommerd lezen in de weg staan? Allicht, en misschien wel logisch toch? In de voorbije periode was het eerst de beurt aan Herman Koch. Heb jaren geleden Het Diner en later Zomerhuis met zwembad van hem gelezen. Vooral het eerste had me -voor zover ik me nog herinner- kunnen bekoren. En dan nu Een film met Sophia, als cadeau van mijn eigenste Pola. Gelezen, maar met teveel haperingen en twijfels. Mag ik jou voorlopig voor bekeken houden, Herman? Sans rancune, dat moet kunnen naar een Nederlands schrijver toe. Stond daar in een benedenhoek van mijn boekenkast nog een 'Willem Vermandere': De zeven laatste woorden. Al een hele tijd, zeg maar 'vele jaren'. Vroeger wel gelezen. Nu trekken de titelwoorden weer m'n aandacht, ik blijf even hangen en pak 'em resoluut uit de kast. Zeven woorden, zeven zinnen van Christus aan het kruis, zeven Vermanderse hoofdstukken. Verrijkend, soms aangrijpend, motiverend het doet veel meer dan de gaten opvullen die me overvallen tussen de leespogingen van een eerder 'slappe' Koch-story. Het zet een mens aan het denken. Filosoferen? Daar is niks mis mee. En zo kom ik bij nummer drie (Merci Bieke!!) : Socrates op de fiets van Guillaume Martin. Topsporter, profwielrenner, master in de filosofie... geen alledaagse combinatie. En daar wil hij het over hebben in zijn lichtvoetig boek. Een verademing in deze barre tijden, goed om zowel wat afstand te nemen als het nadenken erover een kans te geven. Los van de Tour-histories in dit boek. Beroeps- en/of die hard-filosofen zullen er weinig tot niets aan vinden, voor een matige amateur denker als ikzelf biedt het daarentegen mooie kansen. En wat meer is: vorige week duikelde ik op puur enthousiasme -losgemaakt door het lezen van dit boek- nog maar eens in de rechtstreekse uitzendingen van enkele Parijs-Nice ritten. Dàt was écht lang geleden. En kers op de taart: schrijver-renner-filosoof Martin elke keer in beeld, in de ontsnapping - in de achtervolging - en met een knappe 9de plek in het eindklassement. Hij zorgt er meteen voor dat ik weer af en toe een koers ga volgen. Hij en Wout Van Aert, Pogacar en Roglic en de onvermijdelijke 'Tjeu' van der Poel.
Reacties
Een reactie posten