053.Droog koekje van eigen deeg
VAN HET EEN komt menigmaal het ander. Wat dat dan ook wel mag zijn, voorbeelden ervan liggen voor het oprapen. Of wat gezegd als ik toevalligerwijs een aflevering van de Columbus zie: Lybaert meets de Leeuw. Wim presenteert als de beste wanneer hij in z'n bus zit. En als de 'gast' wat meewil zit er vaak een uurtje top-televisie aan te komen. Ik bleef hangen bij de aflevering met Rick 'droog koekje' de Leeuw. In een vorig leven zanger en frontman van Tröckener Kecks. Daarna vaste studiogast in De Laatste Show, waar hij zijn eigengereide poëzie aan de daartoe genoodzaakt zeer oplettende kijker mocht brengen. Ondertussen bij regelmaat op muzikaal poetische rondgang doorheen onze Lage Landen samen met ene Jan Hautekiet. De aflevering kon me wel bekoren, de tijd vloog voorbij. Bij de eindgeneriek gaat er onder mijn schedelpan een lichtje branden. Er moet van hem nog ergens een boek(je) in m'n kast staan of liggen. Kijken dus. Gevonden: De laatste held, zijn prozadebuut uit 2000. Gekocht in dat basketbal sabbatjaar van mij: 11/2005 staat er handgeschreven in. Hoog tijd om dit nog eens te herlezen? Doen, en het lukt nog ook. Niet zwaar op de hand, leest lekker weg en als ik de tekst op de achterkant link aan enkele gesprekken tijdens het Columbus-uur dan is het evenzeer een semi- als pseudo-autobiografisch werk. Als je het toevallig ergens tegenkomt: lezen. Dank voor je verhaal, Rick. Merci voor de assist, Wim.
Ondertussen is ook de Franse klassieker Parijs-Roubaix achter de rug. Uitgesteld door 'Corona', ten tweede male. En dus nu grote vreugde omdat er eindelijk nog eens gekoerst wordt over de kasseien van het noorden. Maar ook in de gietende regen, dat konden de organisatoren op een dag na niet weten 'natuurlijk'. Dat er begin oktober naast kasseistroken ook enkele passages dwars doorheen de bietenoogst en de daarbij horende kleimodder op hun weg zouden liggen, daar hadden ze vooraf wel kunnen bij stilstaan. Soit, heb van de hele koers niks gezien tot... Wat of wie zijn die drie modderfiguurtjes daar? Nog 25 kilometer. Niet te geloven, onherkenbaar. Wat een helse omstandigheden. Schuin naast het tv-toestel zie ik in de open kast een boek staan. Op de rug: Parijs-Roubaix Raoul De Groote. Paar jaar geleden gekocht. Waarom weet ik niet meer, tot nu. Voor de drie de piste van Roubaix oprijden ligt de turf al naast mij op de bank. Annecdotes, fragmenten, geschiedenis. Winnaars en verliezers (zoals het einde van De laatste held!). Geen hoogstaande literatuur, maar wel vlot geschreven. Om te lezen bij tussenpozen, herinneringen opfrissen. Wat een koers. Colbrelli wint. Merci Raoul voor de vele wetenswaardigheden in je boek.
En dan Raymond. Nòg een verjaardagscadeau, van 'ons mannen'. De zeven decennia: vertelsels in zijn eigen stijl, over hoe hij geleefd en gedroomd en geleefd heeft. Een leven lang dromen. En op naar de wijsheid: "Leer te leven met jezelf. Dat is het lot van iedereen". Een zalig fotoboek ook, met beelden gemaakt door grote fotografen. Heb het al gelezen, maar het blijft op m'n nachtkastje liggen. Af en toe nog eens foto's kijken. Mooi. En de link hoor ik je vragen? Na mijn eerste nacht op hartbewaking, eind 2011, zet ik de radio aan. En het is Raymond die me als eerste toezingt: "Goeiemorgen, ouwe rotkop..." Het zette me direct met de voeten op de grond, én... een glimlach op de lippen. 't Is niet leuk, maar het komt goed. Nu 10 jaar later: zeker weten. Merci Raymond, voor die gezongen peptalk van toen.
Reacties
Een reactie posten