041. Back to Books

GA EERLIJK TOEGEVEN dat, hoe beperkt mijn recentelijk OS-beleven ook geweest is, er toch enkele dagen diende afgekickt. Dat de météo ondertussen typisch Belgische kapsones onderhield hielp daarbij niet echt. Gure en sterk wisselende weersomstandigheden hielden mij veelal binnen en het gemis van "Tokyo Live" was zelfs voelbaar. Dan is herpakken de boodschap, en gelukkig zijn daar de boeken. Nooit helemaal weggeweest maar binnen de Olympische context toch enigzins op de achtergrond gesukkeld. En dan weten dat er bij m'n 70ste weer heel wat leesvoer tussen de geschenken te rapen viel. Ben dus klein en voorzichtig begonnen met een mini-Verhulst. Dimitri, de koning van de Helaasheid, komt als naar goede gewoonte weer verrassend uit de hoek. Enige duiding hierbij gaat het genot van het lezen sowieso beperken. Dat mag ik u niet aandoen. Een echt mini-boekje, net iets meer dan een kortverhaal. Al lang geen voldragen roman, hoewel het daarvan in aanleg veel eigenschappen etaleert. Een novelle? In weerwil van de woorden, niet meer of niet minder: letterlijk en figuurlijk. Heb het met aandacht gelezen tussen 3x3 en boogschieten, een geut mountainbike (met of zonder plank!) en wat schermen. Het verhaal van Pol Verholst is een aanrader, ook om wille van de machtig mooie en al even vlot leesbare Verhulstiaanse tekstverwerking.  Het was de ideale doorstart naar iets meer.

Dat werd dan Het boek Daniel van Chris De Stoop. Net als het vorige boekje maakt het deel uit van het literair cadeau waarmee La Pola haar 70-jarige kwam verrassen. "Ze zijn zo lief, meneer" : als ik het goed heb begon het daarmee. Het was alleszins de eerste keer dat ik hoorde van deze journalistieke schrijver. Ondertussen heeft hij veel ervaring opgedaan en dat mag blijken uit dit laatste werk. Zoals op de achterflap staat: "Een liefdevol, meeslepend en waargebeurd verhaal - een oefening in empathie die nog lang in het hoofd van de lezer zal nawerken." Het in flinke happen lezen van dit boek heeft ervoor gezorgd dat m'n aandacht er niet altijd helemaal bij was als ik mannen en vrouwen zag basketten of volleyballen, tussendoor wat zwemmenden aan mij zag voorbijtrekken of enkele rake meppen van de boksers incasseerde. De shoot-out van onze hockeyers en de marathonfinale van Abdi & co kregen me wel op volle focus. Omdat het boek toen uit was. Blij dat de liefde voor het geschreven woord er nog is. Hier maakt het niet uit of de micro-lijn al dan niet openstaat...