008. R.I.P. Louis Vercammen

NOOIT GEDACHT DAT het heengaan van deze man zoveel teweeg zou brengen bij mij en bij andere oud-leerlingen uit mijn college-jaren. De herinneringen werken op zich al zeer inspirerend en roepen de sfeer van vroeger probleemloos op. We zetten onze eerste stappen in het "Oud Grieks" onder zijn gestrenge leiding, kregen grote happen van de wereldgeschiedenis door hem voorgeschoteld en (als  het stilaan haperende en deels kaduuke geheugen mij niet al te erg in de steek laat!) hadden we hier en daar ook nog wat Latijn te verhapsnappen tijdens zijn lessen. Wat wel vaststaat, getuige daarvan de klasfoto's van "de vijfde" en "de derde" - schooljaren '64-'65 en '66-'67 - is dat hij twee keer onze klastitularis geweest is. En dat de sporen van Timmermans' "Pallieter" onuitwisbaar in onze prozaïsche memoires gegrift staan, net zoals zijn verhaal "en direct" over de zesdaagse oorlog tussen Israël en zijn Arabische buurlanden. Begin juni 1967 schoof hij vooraan in de klas zijn lesboeken opzij en bracht ons verslag van en duiding bij wat er zich op dat moment afspeelde in Gaza, de Sinaï-woestijn en op de Golanhoogte. Zo selectief is een mensengeheugen: van hoe het verder met hem liep tijdens onze schooltijd is niet veel meer blijven hangen. Pas veel jaren later worden anekdoten terug opgerakeld. Vooral bij de samenkomst na 40 jaar afstuderen. Pater Vercammen is dan 80. Hij leidt ons rond in het klooster en de oude bibliotheek van het College. 10 jaar later willen we het nog eens overdoen en daartoe moet overleg gepleegd worden. Dan komen de mails en telefoongesprekken. Hij kan er die keer niet bij zijn, maar volgend jaar dan weer wel. Als het God belieft, want zo spreekt de pater ons nog toe. Volgend jaar is 2020, quarantaine, lockdown. Niks dus. En daarna lijkt het einde van zijn rit te naderen. We hadden nog fijne contacten, lekker ouwerwetse brieven geschreven. Hij is één van de vrienden die ik een Q-ZOO van Dirk "DD" Domen toezond. Hij vond het 'tof' en heeft er van genoten. Ondertussen ging het snel en wist hij zijn lot bezegeld. Aanvaarding, evenwicht en berusting. In een soortement afscheidsmail ziet hij de realiteit onder ogen en heeft er vrede mee. En ons spoort hij aan "zo voort te doen, en liefst zo goed mogelijk". En hij bidt voor ons. Wat ne kerel!! Bedankt voor alles, pater Louis Vercammen, en rust nu maar 'in vrede'. 

(Naast de 'doodsbrief': als de klastitularis van 'onze' vijfde in 1964-1965. Hij was toen 36 en nog langgerokt want de uitwerking van Vaticanum II liet hier te lande nog even op zich wachten.  Portret-inzet: meest actuele foto in een verslag van de Heemkundige Kring-Essen. )