163. Wie het schoentje past...

HET WORDT TIJD om hier een bekentenis af te leggen. Dat het niet gelukt is. Mijn 'nieuwjaars-voornemen' om 1 dag op 7 zonder scherm te leven was goed bedoeld maar blijkbaar te hoog gemikt. Denk dat het net geen twee maanden geduurd heeft. Toen was er een probleem met een of andere administratieve afhandeling die ik toch snel geregeld wilde hebben. Het was sterker dan mezelf en het excuus kwam me goed uit. Lang verhaal kort: ik heb gefaald en dat wil ik hier ootmoedig toegeven. Heb ondertussen enkele flauwe pogingen ondernomen om die draad weer op te pikken. Helaas... Probeer nu de 'scherm-uren' wat onder controle te houden, maar ook niet meer dan dat. Blijkbaar maakt internet en alles eromheen te zeer deel uit van mijn dagelijks leven. Wil later nog wel eens proberen. Zou toch moeten kunnen voor iemand die zonder roken, zonder alcohol, zonder koffie, zonder... door het leven gaat. Maar net daarom: er zijn een aantal contacten die anders niet zouden kunnen en nu mijn leven kleuren. Soit, les excuses sont faites pour s'en servir....

Over naar de volgende. Kort verslag bij en beeld van m'n meest recente leeservaring. SHOE DOG van Phil Knight, de (mede)oprichter-initiatiefnemer-doordrijver die samen met een stelletje ongeregeld NIKE op de kaart heeft gezet. Het Amerikaanse sportschoenmerk dat nu wereldwijd aanwezig is. Knight vertelt over het ontstaan van de onderneming en zijn eigen levenspad. Een meer dan straf verhaal over zijn 'Gekke Idee' en hoe het daarna allemaal gelopen is. Het boek leest als een speer en dus was ik er 'in no time' klaar mee. Best boeiende lectuur. En da's los van het onderwerp niet moeilijk... denk ik dan als ik in het dankwoord namen lees als Andre Agassi en J.R. Moehringer die de biografie van 'AA' geredigeerd en mee vorm gegeven heeft. Zal ook hier wel een vinger in de schrijfpap gehad hebben, of minstens voor de nodige inspiratie en richting gezorgd hebben.  Enfin, voor mij meer dan het lezen waard...

En dan liggen daar rechts vooraan nog drie pittenballen. Dacht ooit (2005!!?) op het schiereiland Yucatan gekocht aan een kraampje langs de kant van de weg. Mooi gehaakt, fijne mensen, leuke babbel. Een souvenir en we zien wel wat we er mee doen. Ben niet zeker van de oorsprong, dus: ooit ergens gekocht als herinnering voor later. Dit blijkt nu het ideale speelgoed voor 'den bompa': heropfrissen van wat jongleerkunstjes... herhalen wat ik ooit leerde tijdens een bijscholing L.O. in het Leuvense Sportkot. Daar plak ik liefst geen jaartal op, gewoon heel lang geleden. Ze hebben nu een heel strategisch plekje gekregen in ons huis: op het muurtje naast de trap. Daar passeer ik dagelijks vele keren en een aantal van die keren pak ik de drie ter hand. Om te oefenen: 5 keer... pats, 9 keer... pats, 12 keer... pats!! Voorlopig zijn gewone dubbele cijfers voldoende. Een reeks van meer dan 10, en dan terug op hun plaats tot straks. Als ik weer eens langs loop. Ik voel het stilaan beter worden: ritme, hoogte, tempo, vangen... Binnenkort ga ik er echt voor! Wie weet lukt het tegen aankomende zomer. Straatartiest op latere leeftijd...??