107. Nog een terugblik

DE JAREN TACHTIG. Die onvergelijkbare "eighties" van de vorige eeuw, of wat dacht u anders? En hoe ik er de voorbije dagen op terugkeek. Het triviale "waarom" van dit terugkijken verdient enige aandacht middels bijkomende commentaar. Het begon met een praktische overweging: met dit weer zou het geen probleem mogen zijn om het tuinhuis eens helemaal leeg te halen. Niet zomaar, wel om 'eindelijk' serieuze orde op zaken te stellen in de verzameling jarenlang bijgehouden en veilig opgeborgen spullen. Wie weet, ooit komt dit nog eens van pas... Er staan, hangen of liggen onmisbare, iets minder noodzakelijke, alledaagse, weinig gebruikte tot en met de obligate totaal nutteloze 'dingen' in dat tuinpaviljoen. Daar moest nu maar de al dan niet grove borstel doorgehaald worden. Het plan was gemaakt, de uitvoering liet op zich wachten: D-day zat vol buien, aanhoudende regen en wind. Uitstel dan maar. Ondertussen mezelf wat in bescherming genomen en een 'veilige' keuze gemaakt. Daar liggen nog ergens, en ik weet exact waar, de verzamelde kunstwerken van wie ooit onze peuters, kleuters, lagere tot en met middelbare schoolkinderen waren. De door de juffen zelfgemaakte mappen van resten behangpapier, of handiger nog: de voorbeeldvellen uit de keuzeboeken die toen in zwang waren bij de schilder- & behangerswinkel. Dubbel gevouwen, nietjes aan twee kanten en een flap overhouden om de boel af te sluiten. Soms met hun pasfoto erop, van de jaarlijkse sessie met de schoolfotograaf. Zo ligt er voorwaar een hele stapel. Heb er ooit eens rap naar gekeken, bij een vorige poging tot opruimen. Die hebben ze toen glansrijk overleefd en bij nader inzien mag ik daar niet rouwig om zijn. Hiermee zou ik dus ook deze keer beginnen. Niet om op te ruimen, neen ik wilde nu de hele verzameling eens grondig doornemen. Een op rust gestelde die het 'slow-motion' ondertussen geheel onder de knie heeft laat zich niet meer opjagen. Wel vangen door interesses waar hij absoluut niet aan kan weerstaan. Met die ingesteldheid begon ik aan de 'klus'. Het werd een ware ontdekkingstocht: wat hebben die 'gasten' van ons in de loop van al die jaren toch bij elkaar 'gefabriplastifigureerd'. Alles op achterkanten: van datzelfde behangpapier, van toen op hun eind lopende stencilexemplaren die voor een te ruim bemeten publiek waren afgedrukt, maar evengoed van heelder pakken computer listings - met gaatjes aan de zijkanten, ja - dewelke in die tijd geacht werden te helpen om het onderwijs op een nieuw spoor te zetten. Allemaal even overbodig, maar spaarzaam verzameld en ten gepaste tijde gebruikt om onze kinderen hun jeugdige creativiteit te laten botvieren. Wat hierbij is afgebeeld is maar een minieme greep uit het rijke aanbod. De opdrachten zijn vaak herkenbaar, de uitvoeringen soms zeer gelijkend dan weer verrassend gevarieerd. Mooi en creatief. Hier zit een fiere papa de kunsten van zijn kinderen te bewonderen. Het is een lange reeks fotografische collages geworden, en het werk is nog niet af. Meer stripverhalen liggen te wachten, naast non-figuratieve concepten en geestig plakwerk. De authentieke stukken verdienen om geconserveerd en bijgehouden te worden, maar ondertussen rijpt de idee om voor elk van de drie een digitaal fotoalbum samen te stellen. Een huzarenstuk dat mij allicht nog enige tijd van het verdere ordenen en opruimen van het eerder genoemde tuinhuis gaat afhouden. Het zij zo, ik zie wel wat ervan komt. En het resultaat, daar hoort en leest u op het eind van dit jaar misschien wel meer over bij een aangepaste terugblik...