Marco Polo Strikes Back

NU ENKEL WOORDEN , geen beeld(en). Mijn huidig contentement behoeft geen foto's of plaatjes om het u duidelijk te maken. Met gemak zou ik er de klassieke 'duizend woorden' aan kunnen wijden. Misschien worden het er minder, maar daar zal de tevredenheid niet onder lijden. Het zit 'em dus toch in de kleine dingen, het ene al iets belangrijker en spannender dan het andere. Maar allemaal genoeg om er mee of naartoe te leven. Zitten we wel eens in een negatieve flow dan hoeven we niet lang naar woorden te zoeken: "Als er iets mis of stuk gaat dan volgt er snel een ander, en soms nog meer..." Een ongeluk komt nooit alleen en dat zullen we laten horen. Maar ik ga deze keer over een opeenvolging van fijne en gelukkige momenten die mij voldoening geven, en dát wil ik u ook laten weten. Sommige waren gepland, andere kwamen er toevallig of uit noodzaak bij en dat alles op twee goedgevulde dagen. Het begint met de voorziene halfjaarlijkse cardio-controle. Deze keer mét in

DAT KOMT ERVAN. Denken dat je al de tijd van de wereld hebt en daarnaar plannen maken. Om van alles en nog wat te doen terwijl je weet dat datzelfde 'alles' zal moeten wijken en je na een week mag vaststellen dat de beoogde verwezenlijkingen op de schop kunnen maar dat je ondertussen wel enorm hebt genoten van wat op je pad kwam. Dat de prioriteit van de week boven alles stond omdat er een verjaardag kon gevierd worden en dat dit op vraag van de jarige aan zee zou gebeuren. "Vorige keer was ik echt nog een baby en daar weet ik nu niet veel meer van, dus zouden we nog een keertje terug kunnen gaan? Please?!" En dan doen we dat, omdat het kan en omdat wijzelf dat ook nog wel eens willen. We trekken naar Ouddorp, op Goeree-Overflakkee (klinkt al exotisch, toch?) in Nederland.  Terwijl 'de dames' ons logement onder de organiserende handen nemen trekken bompa en kleindochter er een eerste keer op uit om 'de zee' te zien. Een zalig moment als ze van bovenop

GEEN POLITIEKE COMMENTAREN. De wereld draait ook door zonder. Ook mét natuurlijk, maar dan mag je er niet versteld van staan dat het hier en daar een boeltje wordt en het geheel mogelijks vlotjes in de soep draait. Edoch, daar heb ik het niet over: geen ergernissen noch gezever hier. Op eigen erf valt heel wat te beleven of wat denk je? Wat denk je dat ik denk als 's morgens de gordijnen opengaan en deze prachtexemplaren me toelachen. In het voorjaar voorzichtig zien ontspruiten op een 'ontgraste' zone in de voortuin. Lekker zuidelijk georiënteerd en klaar voor een enthousiaste zomerse ontwikkeling. De bloemenweeld in het 'wilde' perk van La Pola. Maanden aan een stuk dag-in-dag-uit steken er nieuwe hun kop(je) op. Opeenvolgend variërende kleurencombinaties als ware het de voorafbeelding van coalities waarmee de onderhandelende partijen na de verkiezingen te maken zouden hebben. Hier blijft het binnen de perken, maar de combinaties zijn  waanzinnig mooi en het blij

LETTERS EN CIJFERS. Daaruit pleeg ik de laatste tijd bij regelmaat inspiratie te putten en mijn blogsels  aan op te hangen. Enkele weken geleden maakte ik melding van een eventuele bijdrage rond " A16 ". Voilà, hier is 'em. En ik verwees toen naar een week eerder. Dat klopt, maar de 'pointe' van het verhaal kwam pas gisteren aan bod. Dus alles op een rijtje en misschien beginnen bij het begin. Eind september las ik ergens dat Kommil Foo nog eens naar 'den Arenberg' ging komen voor een paar extra voorstellingen. Nu heb ik 'GRIND', want over die productie gaat het, wel al enkele keren gezien. In try-out, in première en ook al eens over de grens. Ik dacht nòg meer, maar goed het ging nu zeker niet voor het eerst zijn. Ben al langer gewoon aan het feit dat de optredens van 'ons jongens' voor mij meerdere malen absoluut genietbaar blijven. De grote lijnen, de onderliggende lagen, de fijne varianten die ze als de gewoonste zaak van de wereld te

DE LOKALE VERKIEZINGEN zijn achter de rug. De teerlingen zijn andermaal geworpen en de toekomst gaat uitwijzen of we het deze keer wél bij het juiste eind hebben. Voor het eerst sinds héél lang was er geen opkomstplicht en dat leverde lager dan verwachte cijfers op. Een mooi excuus voor iedereen die op 'zwakke' resultaten uitkwam, hoewel... (bijna) alle partijen vanmorgen nog klonken als overwinnaars. Er is overal wel iets om tevreden over te zijn, bij de ene al meer dan bij de ander. Toch diende ik dit weekend niet alleen een politieke keuze te maken, er werd ook uitgekeken naar een beslissing betreffende de aanschaf van een nieuwe computer. Of dat er een andere werkvorm zou gehanteerd worden: iMac 'tout court' of een MacBook met of zonder extra monitor? Er blijken nogal wat opties mogelijk. Gelukkig kan ik voor ondersteuning daarbij beroep doen op de rustigheid zelve van zoon Bram. Als het over die dingen (en ook andere) gaat voel ik me goed wanneer hij mee een oogje

EEN ONGELUK KOMT nooit alleen. Slijtage of een defect blijkbaar ook niet. En als er iets stuk gaat volgt er in vele gevallen snel nog eentje dat z'n pijp aan de alomgekende Maarten geeft.  Zo begon een periode van verval alhier tijdens mijn meest recente haagsaga. Jaarlijks doe ik twee keer de ronde langs en omheen de ligusterweelde die ons domeintje afbakent. In vroegere bijdragen is te lezen hoe de uitvoerder van dit evenement keer bij keer een deel van zijn pluimen verliest. Jeugdig geweld en gedrevenheid om de klus zo snel mogelijk te klaren is met de jaren geëvolueerd naar berekende rustigheid en eerder gespreide aktiviteit. Als 'de groene bakken' gevuld zijn mag ik er van mezelf den blok even opleggen tot de drie containers geleegd zijn door medewerkers van de huisvuilophaling. Drie per week dus, dat is nog steeds een haalbare kaart. Hoe lang die rooie heggenschaar van Wolf Geräte , een HS 50E om exact te zijn,  me daarbij al van dienst is weet ik niet meer uit te v