Marco Polo Strikes Back

1951   -   2023 PETER - PEET - PIETRO...   je   voornaam, je roepnaam, en ook af en toe in onze privé-communicatie: " Forza Pietro!!" Dat kunnen we allemaal wel eens gebruiken, maar voor jou gold dat de laatste jaren in het bijzonder. Je werd niet gespaard kerel, het vieze beestje wist je te vinden. De medische wetenschap dan maar, jij en Mieke hebben je gesmeten. Een zware ingreep, extra behandelingen, het hele coronagebeuren als surplus. Het ging goed komen. Geloof en geduld. Jullie gingen volhouden, ook toen de melding kwam dat de ellende nog niet voorbij was. Onderzoeken, testen en opname met het oog op een volgende stap in de therapie. Het komt goed, ze kunnen veel tegenwoordig. Nog een weekend hospitaal en daarna gingen 'ze' eraan beginnen. 'We' vonden ook een gaatje en ik kon op zondag nog even op bezoek. Met uiteraard tijd voor het medisch communiqué maar even zogoed voor het ophalen van herinneringen, heel ver terug in de collegetijd of meer recent o...

VEERTIEN DAGEN AL. Zolang is het geleden dat er hier voor het laatst iets verschenen is. Verschijningen zijn niet meer van deze tijd, dus... ben ik het kwijt? Wat kwijt? De drive om het klavier te beroeren en gedachten in tekstvorm te spuien? Of was er -nog maar eens- te weinig tijd? Het was druk ja, want nu tante Corona iets minder dwingend aanwezig blijkt te zijn wordt er van alle kanten opnieuw meer sociaal contact en activiteit verwacht. Goed, niks fout mee, want dat moeten we de voorbije jaren het meest gemist hebben. Maar even snel ben ik, nu we er weer volop tegenaan mogen gaan, de rust en de stilte van toen gaan missen. Met de paasvakantie kwamen ook de herinneringen... de goede week, de tradities, de 'stille' zaterdag omdat de klokken naar Rome vertrokken zijn. Als ze op zondag terugkomen hebben ze eieren bij, of is het de paashaas die daarvoor zorgt? Dat festijn hebben we deze keer in onze tweede 'thuis' georganiseerd en beleefd. Natuurhuis 't IJsvogeltje ...

EEN GOEDE WEEK geleden overviel mij, zomaar uit het niets, een avondje Finkers: Herman Finkers . Ik ging op Youtube wat samenvattingen van March Madness-wedstrijden bekijken, de jaarlijkse eindfase en dus 'hoogmis' van de NCAA oftewel het Amerikaans College Basketball. Ooit, in ver vervlogen tijden, bestelden we de videocassettes van deze matchen. Die kwamen UPS-gewijs de grote plas over en dan betekende dat voor de liefhebbers smikkelen-en smullen. Kijken en herbekijken hoe daar een two guard-offense, een full court press, een triangle and two en zoveel andere 'systemen' gespeeld werden. Nu kan dat op de app van Youtube en kies je de gewenste wedstrijdsamenvattingen uit het aanbod. Zo lekker vers van de pers. Dus daar was ik mee bezig en begon de basketmicrobe toch weer wat te voelen. Het kriebelde. Na de derde 'extended highlights' was het genoeg, voor even toch... en zag ik daar gewoon in het volgende rijtje Herman Finkers staan. Nederlander, met een heerl...

EEN SNEL BERICHT, een mededeling... zoals het ooit allemaal begon bij deze blije blogger. Iets vertellen over wat mij overkwam, of in dit geval te wachten staat. Lang wachten is er niet bij deze keer, want vanavond nog... zitten we, zoon Bram en pa Polo, simultaan te genieten van podiumkunsten die ons nauw aan het hart liggen. Ieder apart, maar allebei in goed gezelschap. Bram met zijn Shanthi en ikzelf voor een keer met een fijne buurman. Zij in Amsterdam, wij in Antwerpen. Ginder De Kleine Komedie, hier 'den Arenberg'. Zij de Nederlandse Première van GRIND , de nieuwe van Kommil Foo . Wij de Dernière van BROEDEN , de tweede van Grof Geschud . Allebei om 20.15u... ge kunt niet alles tegelijk hebben. En dus doet ieder zijn ding en gaan we er elkaar achteraf veel over vertellen. GRIND zag ik enkele maanden geleden in een try-out. Ouwe ratten Raf en Mich gaan er klaar voor zijn: ze hebben sindsdien gespeeld, geschreven, geschrapt, herschreven, nog meer gespeeld... en zijn weer s...

ÉÉN - TWEE - DRIE...   omdat de cijfers van de hoofding iets meer uitleg verdienen. En omdat ik eraan houd om feiten en herinneringen op een rijtje te zetten. Ordnung muss sein, nicht?! 21 maart  begin van de lente (hoewel 20 de astrologisch correcte datum is) Maar dus naar aloude traditie en familiale gewoonte: 21 maart, begin van de lente, dag waarop de magnolia in onze achtertuin er nog quasi ongeschonden bijstond. En sinds enkele jaren geleden zowat elke dag van het jaar voor een speciaal aandachtspunt staat: ook World Downsyndrom Day . Om dat aan zoveel mogelijk mensen kenbaar te maken dragen we (minstens) op die dag twee verschillende sokken. Liefst sokken die goed in het oog springen. We noemen het ook "steunkousen". Yep, om hen die hiermee te maken hebben te ondersteunen.... 22 maart is dan weer al 15 jaar de dag dat onze gedachten heel speciaal gaan naar " de Witten Bompa ". De papa van La Pola die sinds die dag in 2008 niet meer onder ons vertoeft. Een bi...

HIER IS ZE. Lady Magnolia, ons bloemenkanon in de achtertuin. Nu de lente niet alleen naar chronologische maatstaven dichterbij komt maar ook de atmosferische en klimatologische omstandigheden zich niet langer aan de invloed van La Primavera weten te onttrekken lijkt de natuur dan toch nog eens op een conventioneel moment te ontbolsteren. Er is er hier een waarvan we die ontwikkeling heel duidelijk kunnen aflezen. Wat vijftien jaar geleden een klein maar sterk stekje in een cadeaupot was, van Bieke-Bram en Anke voor onze 35ste huwelijksverjaardag, is uitgegroeid tot een ferme magnoliaboom.  De weersomstandigheden spelen natuurlijk mee, maar blijkbaar kan deze wel tegen een stootje. Sommige jaren gaat het moeilijker, zijn de knoppen kleiner of zijn er minder. Met wat tegenslag en een plotse vriesnacht zijn ze ook zo weer vertrokken. Ligt de bodem 's morgens vol gesneuvelde bloembladeren. Maar nu, in het gezegende jaar 2023, lijkt er geen rem op te staan. In groten getale steken de ...

ZE ZEGGEN DAT het niet meer is als vroeger. Dat de seizoenen er ook maar met hun klak naar gooien. Zelfs dat het vroeger beter was dan nu. Maar met die "nu" moeten we het vandaag wel doen hé. En dan telt elke dag. Zeker die ene van vorige week toen we met de lente in het vizier nog getrakteerd werden op een schoon sneeuwtapijt. Vroeger werd er dan wat gevloekt over de gladde wegen waar we over "moesten" naar de dagelijkse job. Wegens "niet meer moeten" heb ik daar tegenwoordig geen last meer van. Uitstel is ook in deze geen afstel, want naar de winkel kunnen we morgen ook nog. En lang heeft het niet geduurd. Al na enkele uren was het grootste deel van de witte laag verdwenen. De wandeling door de Polder met het oog op winterse beelden was ei zo na een maat voor niets. Hier en daar een randje wit, een in no-time uitgetreden wandelspoor waar we nog een maagdelijk wit winterbeeld verwachtten en een hardnekkig standhoudende ijsdrop tussen smeltende sneeuwreste...