258. "A16" en genieten

LETTERS EN CIJFERS. Daaruit pleeg ik de laatste tijd bij regelmaat inspiratie te putten en mijn blogsels  aan op te hangen. Enkele weken geleden maakte ik melding van een eventuele bijdrage rond "A16". Voilà, hier is 'em. En ik verwees toen naar een week eerder. Dat klopt, maar de 'pointe' van het verhaal kwam pas gisteren aan bod. Dus alles op een rijtje en misschien beginnen bij het begin. Eind september las ik ergens dat Kommil Foo nog eens naar 'den Arenberg' ging komen voor een paar extra voorstellingen. Nu heb ik 'GRIND', want over die productie gaat het, wel al enkele keren gezien. In try-out, in première en ook al eens over de grens. Ik dacht nòg meer, maar goed het ging nu zeker niet voor het eerst zijn. Ben al langer gewoon aan het feit dat de optredens van 'ons jongens' voor mij meerdere malen absoluut genietbaar blijven. De grote lijnen, de onderliggende lagen, de fijne varianten die ze als de gewoonste zaak van de wereld ten tonele voeren. Dus bestel ik een kaartje. En gisteren was het dan zover. Het werd een heel bijzondere avond. Moeder Chris en vader Jef waren ook present. Na een veel te lange tijd mekaar eindelijk nog eens in de armen gesloten, aan de borst gedrukt en diep in de ogen gekeken. Jef en ik zijn midden jaren '70 (van de vorige eeuw, juist ja...) een tijdje collega's geweest op Don Bosco, technische school in Essen. Onvoorstelbaar warme momenten met hem meegemaakt. Het was nu een kort maar deugddoend weerzien en toch lang genoeg om mekaar onze luidkeels gezongen leraarskamer-begroeting van weleer nog eens toe te fezelen: "Als liefde zoveel jaar kan duren (ik)... dan moet het echt wel liefde zijn (Jef)" Of hoe ook Herman van Veen zijn stempel op een stukje van ons leven heeft gedrukt. En dan de voorstelling zelf. Nog altijd een sterk geheel over de nauwe familiebanden, over meerdere generaties die elk op hun beurt en door elkaar heen aan het woord komen. 'Belinda' ga ik nooit meer vergeten en  #asgezezieenzistdanwettet! blijft de hashtag van mijn leven. Met eeuwige dank aan vader Jef. Zou er nog veel over kunnen vertellen, beter is echter hier of daar nog een ticket op de kop te tikken en zelf te gaan kijken. Doe dat, en 'Do the move'... nog veel beter. En dan nu de hoofding van dit artikeltje. Dat ik ervan genoten heb mag duidelijk zijn, dus dat verklaart al iets. En "A16" dan? Na E17 & E19 was dit een nieuwe plek als toeschouwer, en niet zomaar een: de eerste stoel rechts op de eerste rij. Een buitengewoon zitje om met de neus op de feiten van deze voorstelling te genieten. Helemaal 'comme il faut'!

Merci Raf en Mich voor deze weeral beklijvende greep uit jullie familiegeschiedenis, merci Chris en Jef om 'jullie jongens' met ons te delen, merci Jaap Reedijk voor de foto's. En ja, op naar een volgende...