323. Nostalgisch momentje

ER ZIJN ZO van die ogenblikken en omstandigheden dat om een of andere reden de heimwee naar vervlogen levensperiodes de kop opsteekt. Dat kan vanalles zijn (zeggen 'ze') en bij mij gaat het dan vooral om ouwe foto's en muziek uit de jaren stillekes. Weet dat ik daar zeker niet alleen in sta, en dat het me enorme deugd kan doen om zo'n keer teruggeworpen te worden in de tijd. Omdat schrijven ook lukt met een muziekje op de achtergrond wil ik wel eens beroep doen op Spotify. In die onuitputtelijke voorraad aan alle mogelijke muziekvarianten is altijd wel iets te vinden wat me ligt. Soms beland ik op eerder zelf-gefabriceerde afspeellijsten, soms nestel ik me in een door de app voorgestelde playlist maar af en toe wil ik ook wel eens de moeite doen om zelf een zoekopdracht in te geven. Dat gebeurt vooral wanneer Nostalgie Plus, en Michel Follet in het bijzonder, weer eens met een 'specialleke' is komen aandragen. Deze zender klinkt de laatste tijd meer dan regelmatig door de boxkes ten huize Polo. De heer Follet kent de knepen van het presenteren en koppelt zijn niet-al-te-lange 'weetjesmomenten' vrij regelmatig op quasi perfecte wijze aan een serie 'oldies' om van te snoepen. Zalig programma, en als er dan eentje van Van Morrison passeert, een van m'n favorieten, is het helemaal prijs. Meer nostalgisch kan het voor mij niet worden en zeker als hij er doorkomt met THEM, the angry young them. Die leerde ik kennen in de mid-sixties toen een buurman ons van onder de pannen en met openstaand dakraam liet kennismaken met onder andere Baby, Please Don't Go en hun superhit Gloria. Hij draaide die plaatjes zo grijs dat ik niet anders kon dan er ook achter aan te gaan. In die tijd deed ik als 16-jarige m'n eerste vakentiejob 'in den bouw'. Had redelijk goed verdiend, kocht een Grundig-bandopnemer en leende van de bibliotheek alle THEM-lp's die bij hen in de rekken stonden. Denk dat ik er een zestal bij elkaar had, goed voor ruim drie spoelen met achteraf dus ook ontelbare keren drie uren luistergenot.  Daar mocht vanaf dan Arthure aan de overkant van de straat ook mee van genieten. Waar is de tijd...?

De tijd waarin ik mijn eerste kilometers zelf achter het stuur zat in de auto van 'thuis'. Een rode Mazda, wellicht geen 323, maar die mag toch in grijze versie mee in de collage. Deze bijdrage is niet voor niets #323 en aangezien het hier en nu over nostalgie gaat hoort die vierwielige oldtimer er ook bij. Ik zorgde er hoogstpersoonlijk ook voor dat bij het achteruit parkeren in de garage de allereerste kras op het koetswerk kwam. Als ik daaraan terugdenk...