Marco Polo Strikes Back

SINDS TWEE JAAR  pedaleert La Pola fluitend en elektrisch ondersteund doorheen haar dagelijks bestaan én Hoboken City. Ook tijdens iets langere gezamenlijke fietstochtjes, die evenwel steeds korter(!) werden, bij onze passages in een of ander natuurhuisje hier te lande of over de gren s reed zij telkens op haar  oranje  vehikel. Goed zichtbaar voor andere weggebruikers. Daarvan waren velen onder u al op de hoogte. Heer Polo himself hield het been stijf en bleef koppig en fier volhardend doorzetten om alles en steeds op eigen kracht te fietsen. Hij wilde nog écht voelen wat hij moet trappen, en dat was dat. Niet helemaal natuurlijk. Hoe beter zijn eega de elektrische fietsvaardigheden onder de knie kreeg en het haar alsmaar meer ging bekoren, hoe vlotter zij ook de kilometers vermaalde. Er werd sneller gereden, en nu moest de Koga-pedaleur regelmatig het wiel lossen. Komt daarbij dat de warmte en de verhoogde inspanningen ook een mogelijke trigger inhouden die zijn hartrit...

WARM EN DROOG.   Dat is het geweest sinds ik dat logement in Edegem heb verlaten en sindsdien alweer een kleine twee weken op ons eigen stekje nabij de Hobokense Polder verblijf. Eerste geruststelling: het gaat goed met 'den deze'. Mijnen tikker loopt (voorlopig) weer netjes in de maat. Er zijn wel plannen gesmeed om in de min of meer nabije toekomst aan de 'cardialen ellentriek' te sleutelen. Hoe en wanneer moet nog even besproken en geregeld worden. Ik kijk ernaar uit en zal u op de hoogte houden. Middelerwijl zit ik weeral veel te lang stil en trappel bloggewijs ter plaatse. Terwijl er hier en daar wel wat te rapen en dientengevolge te melden valt. Beelden brengen herinneringen aan de oppervlakte en nodigen uit om er wat duiding bij te geven. Zo is er de fleurige 'bompa'-prent die mijn kamerhoek sierde in Edegem. Gemaakt en ingekleurd door en gekregen van Anke en KiKi, om mij een hart onder de riem te steken tijdens die rommelige dagen aldaar. Daarnaast (lett...

EEN APARTE BREAK , zo kan ik deze periode van niet-bloggen wel noemen. Het begon met een midweek Gierle. Patricia en Herman, de mensen waarbij we al jaren in Merksplas op regelmatige basis een weekje vertoeven in hun Kromven-natuurhuis, hebben ondertussen meerdere locaties waar men voor korte of langere tijd afstand kan gaan nemen van de drukte en het gedoe in onze hedendaagse wereld/maatschappij. Wij dus deze keer op ontdekking naar... The Black-Box . Ons doel ligt in een weekendzone, in de Vonderbeemd om precies te zijn. Stilte, bos alom, hier en daar nog een huis(je) en dat is het. De Box is compact maar ruim, aan de buitenkant zo zwart als de naam laat vermoeden maar binnen is het licht en luchtig, modern en strak. We hebben er een zeer aangenaam en uiteraard rustgevend verblijf van gemaakt. Dat was zo eens iets anders, maar buiten hebben we veelal hetzelfde gedaan van wat we ook op andere plekken in een 'natuurhuisje' doen: wandelen en fietsen. Voilà, dat is het zowat. Nee...

TEVEEL TE VERTELLEN?  Dan wordt het moeilijk kiezen, duurt het langer voor er knopen worden doorgehakt en blijft het wachten op een nieuw blog-epistel. Wilde ik even bevestigen dat de cardioversie nog steeds goed resultaat levert en de rikketik weer netjes in de maat klopt? Of dat de Kangoeroes de finales van de basketbal play-offs hebben gehaald? Maar dat ze er wel 5 wedstrijden voor nodig hadden? Dat ik me nu met de nodige voorzichtigheid en gedoseerde zin voor veiligheid opnieuw aan enig tuinwerk heb begeven? Dat er de laatste tijd weer prima Europees voetbal te bekijken was, maar dat de zogezegde 'hoogmis' gisteren tussen PSG en Inter Milaan een zware afgang werd voor deze laatste? Of dat we eerder aanwezig waren bij het eerste optreden van kleindochter KiKi in een heuse Flashback Dansshow? Dat we ondertussen ook al wisten dat die bewuste 'best-of-five' basketbal play-off finale zou gaan tussen Kangoeroes en Oostende? Dat 'Ons-Heer-Hemelvaart' weer voor het ...