255. Tweeëntwintig - tweeëntwintig

HET 'BLOGGEN' LOOPT met horten en te weinig stoten. Niet zoals ik het graag zou hebben. Da's al meer gebeurd en dat gaat vast nog wel eens voorvallen. Geen paniek dus, maar een fijn gevoel is anders. Denk dat het ook te maken heeft met de onderwerpen die ik al dan niet de moeite van het vermelden waard vind. Nog meer met de aandacht en vooral de tijd die ik eraan wil besteden. Los van alle wereldbranden, conflicten, natuurfenomenen, verkiezingen, pogingen tot regeringsvorming en noem maar op... Geheel los daarvan en van nog veel meer, en hoewel ik er geen minuut van gezien of beleefd heb in de live-uitzendingen: deze foto. Een rugaanzicht van de nieuwe wereldkampioen wielrennen. Zo heeft de rest van het rennersveld hem een groot deel van de koers in beeld gekregen. Voor hen uitrijdend met de "22-22" op zijn rug. Dikke proficiat, mister Pogacar. Maar ook dit terzijde. De anekdote die eraan vasthangt en mij inspireerde om een nieuw fragment aan deze blogverzameling toe te voegen is te vinden midden jaren '90 van de vorige eeuw. Polo als coach bij basketbalclub Bell's Café Sint Niklaas. Toen een ambitieuze tweedeklasser met meerdere kanjers in het team. Om er maar enkele te noemen: wijlen Tyrone Travis, Henk Pieterse, Danny Enzlin, Jo De Brauwer... Ondanks de prima status van de club waren onze trainingsuren niet navenant en mochten we drie keer per week aan de slag tussen 21u00 en 22u30. Behoorlijk laat om sporters nog gemotiveerd te krijgen en gefocust te houden. Middels grote oranje cijfers was op de digitale klok voor iedereen in de zaal af te lezen hoe de avond vorderde. En dat leek naar het einde steeds trager te verlopen. Na een tijdje schoot me een mogelijke afspraak te binnen: als de breakdown-drills en andere oefeningen tot en met de conditionele blocks naar mijn voldoening werden uitgevoerd stond er op het eind van de training een 'bonus' te wachten. Dan mocht er gejuicht worden als de klok op "22:22" sprong, want dan zat het erop voor die dag. Geloof me of niet, die 8 minuten waren vaak voldoende om m'n (semi-)profs het beste van zichzelf te laten geven. Een tevreden coach en fiere spelers: dat ze het hem weer eens gelapt hadden. Wat er achter eenvoudige cijfers aan verhaal kan schuilgaan. Genoeg om me nog eens aan het schrijven te zetten.  

Misschien heb ik het een volgende keer wel eens over "A16"... ook eentje van de afgelopen week. Of over m'n besognes met een navigatie-update, het herinrichten van een rook- en CO-melderssysteem of gewoon nog eens over het weer.  En hoe dat mijn planning van de haag-snoei-werken in het honderd stuurt...